Het mocht niet zijn, de marathon van Kampenhout. Het werd m’n eerste DNF op een marathon. Nochtans geef ik niet rap op in een wedstrijd, maar het koppeke wilde niet meer mee en op een marathon met rondjes ipv één lange lus is dat dodelijk (bij wijze van spreken natuurlijk).
Nochtans begon het goed. Had het gezelschap van Philippe, Veerle en Joeri. Met z’n allen gingen we proberen op een schema van 4 uur te lopen. Met 6 rondjes van 7 km is dat makkelijk te doseren: 40 minuten per ronde en de klus is geklaard. Vooral Philippe en Joeri voerden het woord, terwijl Veerle en ik aanhaakten. Die twee mannen lopen een 4u met twee vingers in hun neus, voor Veerle en ik zou het een eerste keer zijn.
De eerste ronde ging perfect. Alles liep soepel, m’n hartslag was volledig onder controle, had nergens last van. Aan de drankpost nam ik een gelletje met wat water. Dat had ik op training ook gedaan – mooi om de 7 km een gelletje eten om m’n koolhydratenniveau op peil te houden. Dat zou ik hier dus ook bij elke ronde doen. De tweede ronde ging ook weer zoals gehoopt. We zaten perfect op schema en iedereen zat nog fris. Dat is normaal natuurlijk, iedereen heeft wel de nodige trainingskilometers achter de kiezen. Vanaf ronde drie merkte ik dat m’n hartslag wat de hoogte inging. Ik moest ook even een plaspauze doen (hoera voor de dixie op een bouwwerf onderweg!) en Joeri leidde me als een echte haas daarna weer tot bij het groepje. Hartslag natuurlijk wel even fors omhoog, maar hij zakte daarna terug. De derde ronde werd gerond in net onder 2u en we zaten halfweg.
Vanaf ronde 4 kregen we nog het gezelschap van Gert, die een 2 uurs-duurloop kwam doen en gezien hij ook in de buurt woont en wist dat we kwamen lopen, kwam hij die daar doen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Gert hield het tempo nauwgezet in het oog en elke kilometer werd vlak gelopen. Ik begon echter wat te knakken. Ik kreeg pijn in m’n lies en heup, een gevolg van wat schuifelen op de stroken modder onderweg (40% van het parcours is aardeweg of bospad). M’n maatjes probeerden het uit m’n hoofd te praten en na een paar kilometer ebde de pijn wel weg, maar kwam een ander probleem opzetten: maagpijn. Na de 4e ronde (nog steeds op schema) kwam die maagpijn hevig opzetten. Alsof iemand met een dolk in m’n maag stak. Ik klapte dubbel en kon niet meer verder. Gert bleef wat bij mij en probeerde me terug in gang te krijgen. Een kilometer verder liet ik hem echter gaan. De pijn was te hevig en mentaal knakte ik compleet. De nachtmerrie van Monschau, waarbij ik 20 km met zo’n hevige maagpijn aflegde tot de finish, kwam weer naar boven. Dit wilde ik niet terug meemaken. Ik heb nog 2 kilometer proberen afleggen, stukjes lopen afgewisseld met steeds langere stukken wandelen. Op 32,3 km heb ik m’n stopwatch stilgelegd. Het hoefde niet meer voor mij. Lastige was wel dat ik dan nog heel de ronde uit moest stappen om in de sporthal te geraken. De lopers die me voorbijstaken probeerden me nog aan te moedigen, maar het had geen zin.
Op dat moment leek stoppen me sowieso de enige verstandige oplossing. Ik had deze marathon maar als tussendoortje gepland omdat er zo veel vriendjes kwamen meedoen. M’n doel is de Mont Blanc, niet deze marathon. En ik had me op voorhand ook ingeprent dat als m’n maag weer zou opspelen, ik zou uitstappen. Niet terug die lijdensweg zoals in Monschau. Het is een hobby en het moet wat plezant blijven ook hé (een beetje afzien mag, maar er zijn grenzen).
Dus het leek verstandig, maar in de sporthal kreeg ik serieus mijne klop. Vooral door de reacties die je dan krijgt, allemaal goedbedoeld maar op dat moment voelde ik vooral zelfmedelijden en wou getroost worden en niet op m’n donder krijgen dat ik gestopt was. Er zijn dus wel wat traantjes gevloeid, maar ja, ik kom er wel over heen hoor.
Ondertussen heb ik een en ander overdacht en denk ik wel de oorzaak van m’n maagproblemen gevonden te hebben. Al mijn vorige marathons, met uitzondering van deze en Monschau, liep ik met m’n Camelbag. Daar zit dan m’n eigen water in (het merk dat ik vertrouwd ben van te drinken) en ik drink dan quasi continue zodat m’n lichaam constant goed gehydrateerd is en bij de inname van gelletjes kan ik heel veel drinken. Al die marathons (6) werden zonder maagproblemen afgelegd. In Monschau en Kampenhout vertrouwde ik op de drankenposten. Hier was dat maar om de 7 km. Op dat moment is het rap een gelletje binnenspelen en met drie slokken uit een beker die doorspoelen, terwijl je eigenlijk veel moet drinken op dat moment. Daar zit dus de kapitale fout. Ik was eigenlijk gedeshydrateerd. De ene persoon zal daar geen probleem mee hebben, maar bij mij loopt dat dus duidelijk mis.
Ook stress is een factor die meespeelde. Ik was té veel gefocust op tijd en snelheid, had me ook een tikje laten opjagen door m’n omgeving. Iedereen zei me wel dat 4u binnen m’n bereik lag en ik ging daar in mee, wou niemand teleurstellen (en oh boy, wat heb ik iedereen nu wel teleurgesteld)… Dat mag ik dus niet meer doen. Ooit wordt die barrière van 4u wel eens gesloopt, zoals die barrières op de 10 km (50 min) en halve marathon (1u50) ook gesloopt zijn geraakt.
En door die stress is daar oorzaak nummer 3 natuurlijk: te snel gelopen. M’n hartslag ging vanaf ronde 2 al wat omhoog en vanaf ronde 3 kwam ie te hoog. Ik had toen al gas moeten terugnemen en m’n kompanen laten gaan. Hoe jammer het dan ook is dat die 4u niet gehaald zou worden, het zou er misschien wel toe geleid hebben dat ik niet zo gespannen liep en misschien had m’n maag dan ook niet zo fel gereageerd.
Ach ja. Gedane zaken nemen geen keer. Ik kan er alleen maar lessen uit trekken en ze proberen in het achterhoofd te houden voor een volgende keer.
Gelukkig werd de dag wel positief afgesloten, want de Westvlaamse bende is achteraf bij ons thuis nog een après komen houden. De dag werd dus met veel gelach en plezier beëindigd, laten we daar maar op terugkijken.
